Το «μνημόσυνο» της ντροπής
Όποιος άνοιξε το συνημμένο αρχείο του μηνύματος του κ. Παλλήκαρη από 12/1/07 και διάβασε το περιεχόμενό του βρέθηκε μπροστά σε μια δυσάρεστη έκπληξη. Οχτώ μήνες μετά τον θάνατο του αναπληρωτή καθηγητή Στέλιου Αλεξανδρόπουλου, την αποκάλυψη της προηγειθείσας παραπομπής του στο Πειθαρχικό Συμβούλιο που φέρει την υπογραφή του κ. Παλλήκαρη και τη συνακόλουθη ευρύτατη γνωστοποίηση των καταγγελιών του αποθανόντος σχετικά με την επιλογή μεταπτυχιακών φοιτητών στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης, γινόμαστε μάρτυρες της πολιτικής εκμετάλλευσης ενός δεύτερου θλιβερού χαμού.
Εν πρώτοις, ο τρόπος με τον οποίο πέθανε ο Φρίξος Θεοδοσάκης μέσα στο Πανεπιστήμιο φέρνει – σύμφωνα με τον κ. Παλλήκαρη – «στο νου μας πρόσφατες οδυνηρές στιγμές». Κατανοούμε άμεσα ποιες είναι αυτές. Ακολουθεί η παράλογη επισήμανση ότι «δυστυχώς για τον Φρίξο, δεν είχε πολιτικούς φίλους, ούτε ‘ημέτερους’ δημοσιογράφους, για να γίνει πρωτοσέλιδο ο θάνατός του και να γίνει γνωστός σε όλη την Ελλάδα την ίδια ημέρα». Αλήθεια, γιατί θα έπρεπε κανονικά να αναμένει κανείς μια τέτοια αντίδραση των ΜΜΕ; Αρκεί η εξωτερική ομοιότητα της περίπτωσης αυτής με εκείνη του Αλεξανδρόπουλου (ότι δηλαδή και οι δύο υπέστησαν καρδιακή προσβολή στον χώρο του Πανεπιστημίου);
Την εξήγηση μας δίνει ο κ. Παλλήκαρης λίγες αράδες παρακάτω. Αφού λογοδοτήσει για το πού βρισκόταν την ημέρα της κηδείας του Φρίξου, ο κ. Παλλήκαρης τον επαινεί, όχι για την πολυετή διδακτική προσφορά του στο Πανεπιστήμιο Κρήτης και στο Ρέθυμνο, όπως αρμόζει σε έναν πανεπιστημιακό δάσκαλο και άνθρωπο των τεχνών που άφησε την τελευταία του πνοή εντός του Ιδρύματος, αλλά για το γεγονός ότι «δεν κατέφυγε στα ΜΜΕ, μήτε σε άλλους εξωθεσμικούς μηχανισμούς» για το πρόβλημα «που του δημιουργούσε συγκεκριμένος συνάδελφος σχετικά με την επικείμενη εκλογή του» στο Τμήμα όπου υπηρετούσε. Αν και κατέχει την υπεύθυνη θέση του πρύτανη, ο κ. Παλλήκαρης αναφέρεται σ’ αυτή την υπόθεση ως ουδέτερος παρατηρητής, παρ’ όλο που ο ίδιος δηλώνει πως «ο πρύτανης» ήταν ενήμερος γι’ αυτήν από τον Μάρτιο του 2006. Όμως στόχος του κ. Παλλήκαρη δεν είναι η αποκατάσταση μιας αδικίας, αλλά η δημιουργία εντυπώσεων. Το ηθικό δίδαγμα της επιστολής του: Και οι δύο χαμένοι συνάδελφοι πέθαναν από καρδιά στο Πανεπιστήμιο ενώ ήταν εμπλεγμένοι σε κάποια αντιπαράθεση μέσα σ’ αυτό, όμως ο τρόπος που αντιμετώπισαν τα προβλήματά τους ήταν ποιοτικά διαφορετικός…
Τέτοιου είδους εκτιμήσεις και συγκρίσεις προσβάλλουν ευθέως τη μνήμη και των δύο νεκρών συναδέλφων μας. Χρειάζεται άραγε να υπογραμμίσει κανείς ότι η υπόθεση Αλεξανδρόπουλου έγινε ευρέως γνωστή εξαιτίας της βαρύτητας των γεγονότων που αποκαλύφθηκαν ή ότι η βασική αρετή του Φρίξου Θεοδοσάκη δεν ήταν πως δεν είχε πολιτικούς φίλους, ούτε ότι δεν προσέφυγε στα ΜΜΕ για μια ακαδημαϊκή υπόθεση, ούτε καν ότι υπήρξε «ο ζωγράφος των Πρυτάνεων»;
Την ώρα που αναμένεται το επί μήνες καθυστερούμενο πόρισμα της τριμελούς επιτροπής σχετικά με τις ευθύνες στην υπόθεση Αλεξανδρόπουλου, αντί να προεξοφλεί την έκβασή του, ο κ. Παλλήκαρης οφείλει επιτέλους να θυμηθεί ότι όταν το περασμένο καλοκαίρι αρνήθηκε με πείσμα να παραιτηθεί από τη θέση του πρύτανη έφερε ως δικαιολογία την αποφυγή περαιτέρω αποσταθεροποίησης του Πανεπιστημίου μας. Σήμερα γίνεται σαφές ότι πραγματική επιδίωξή του ήταν να εκμεταλλευτεί κάθε νέα ευκαιρία να υποδαυλίσει τον διχασμό και την πόλωση, ώστε να συγκαλύψει τις δικές του ευθύνες για μια σειρά από αρνητικές για το Ίδρυμα καταστάσεις.
Με αποτροπιασμό αντικρίζουμε την τελευταία εκδήλωση αυτής του της πρόθεσης: Ντροπή!
Το Δ.Σ. του Ενιαίου Φορέα Διδασκόντων της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Κρήτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου